Wydaje mi się, że to, czego przykładasz, to pogląd, że dzieci powinny przesłuchiwać świat; i że być może nauczyciel ma wtedy nowy pogląd na to, jak przedstawić materiał, jaki materiał przedstawić, w jaki sposób go przedstawić, tak aby stale przesłuchiwał świat.

Problem w tym, że kiedy pracujesz z dziećmi w ten sposób, staje się to bardzo trudne dla nauczycieli, którzy chcą, aby nie zadawały żadnych pytań. A więc jeden z twoich problemów - twoi koledzy, a potem: „Te dzieciaki gorzej z tobą pracują!” - a ty powinieneś być tym, który ich oswaja i, wiesz, biczuje.

​

I to będzie podstawowa różnica w naszej szkole. Zamiast podanych informacji pojawią się wszelkiego rodzaju łamigłówki, starannie przedstawione tak, aby przesłuchanie nie było tylko grą, ale owocną eksploracją, która buduje lepsze, bardziej szczegółowe, bardziej zrozumiałe i zrozumiałe przesłuchania. Wydaje mi się, że żyję w ten sposób. Ciągle pytam o różne rzeczy, czy to powieść, którą czytam, obraz, na który patrzę, materiał, który wybieram, czy dzieci, które uczę. A może przesłuchanie jest naprawdę jednym z ważnych elementów składowych…

​

Klucze są podane, ale nie wiemy, które drzwi. Pracując z dziećmi, dajemy im klucze, aby zaczęły sobie radzić, ale nie wiemy, co będzie za drzwiami, które odnajdują w tym sensie ich zrozumienia.

​

(Z niepublikowanej transkrypcji Interaktywnej Konferencji Badawczej. Zdjęcia z wydarzenia z 1996 roku).

​

Kliknij te tytuły, aby przejść do różnych stron w tej sekcji.