Wkracza w Model Komisjny: David Allen
W ramach naszego Tygodnia Szkoleniowego dla projektu Erasmus + pracowaliśmy jako zespół, aby zaplanować sesję dla klasy dzieci z klasy 4 w Woodrow First School. Sesję poprowadził David Allen z Midland Actors Theatre (Wielka Brytania). Opierała się na zleceniu, które David podjął wcześniej z klasą w innej szkole, we współpracy z Black Country Living Museum. Klasa została zaproszona przez muzeum do zaprojektowania ogrodu ziołowego na tyłach chemika Emile Doo. (Możesz dowiedzieć się więcej o tej prowizji tutaj .)
Sklep jest repliką prawdziwego sklepu z wyposażeniem i zapasami z lat dwudziestych XX wieku.
Poniżej znajdują się zdjęcia przed i po, pokazujące, jak ogród został przekształcony za pomocą dziecięcego projektu.
Podczas naszej sesji w Woodrow School wykorzystaliśmy ten sam pomysł: poprosiliśmy dzieci, aby wymyśliły pomysły na ogródek ziołowy na tyłach Doo's Chemist; a jako pierwszy krok, aby dowiedzieć się jak najwięcej o Panu Doo i jego sklepie.
Zespół stworzył replikę sklepu i ogrodu w klasie, aby dzieci mogły je odkrywać.
Planując sesję, skorzystaliśmy z „33 konwencji dramatycznych działań” Dorothy Heathcote. Te konwencje były oparte na praktyce teatralnej, ale zostały zaprojektowane przez Dorothy do użytku w klasie.
Listę konwencji można znaleźć, klikając tutaj .
Konwencje Dorothy mogą być używane w pracy w płaszczu, w modelu prowizji, a także w rolach kroczących.
Jest to jeden ze sposobów wprowadzenia metod dramatycznych do modelu Komisji, w kontekście „nie-fikcyjnym”.
Jeden konwencja użyliśmy był numerem 3 na liście Doroty:
3. Rola obecna jak w „kukle”. Można o nim rozmawiać, spacerować, a nawet wyrzeźbić na nowo, jeśli zostanie tak oprawiony.
W naszym przypadku przedstawiliśmy kukły jako „zdjęcia” ludzi, którzy znali Emile Doo. Następnie zastosowaliśmy konwencję numer 2:
2. Rola faktycznie obecna, z wyjątkiem oprawionej w film. Oznacza to, że ludzie mają pozwolenie na gapienie się, ale nie przeszkadzają. „Film” można zatrzymać i ponownie uruchomić lub ponownie uruchomić.
Dzieci mogły ożywić „zdjęcia” naciskając (wyimaginowany) przycisk i obserwować, co się wydarzyło - jakby oglądały fragment filmu. W każdym „filmie” „rola” wykonywała określone działania i mówiła kilka słów o Panu Doo.
Dzieci nie mogły zadawać pytań ani wchodzić w interakcje z „rolą”, ale mogły kilka razy oglądać ten sam krótki „film”, robiąc notatki. Filmy pokazują fragmenty sesji w Woodrow School.