Model planowania
Projekt „Wioska Morwick” był podjąćn w latach 1985-6, przez trzech nauczycieli – Malcolma Davisona, Idę Cochrane i Normana Berwicka, współpracujących z Dorothy Heathcote. (Dorota nazywała ich „Jarrow Three”).
Uzgodnionym punktem zmiany był plan przekształcenia dworu Challenor Hall w hotel. Można jednak argumentować, że tak naprawdę nastąpił inny punkt zmiany: odkrycie szkieletu zakopanego pod marmurową podłogą w „szaleństwie” na terenie Sali…
.png)
Według pierwotnego planu istniały trzy główne wątki/domeny:Dwór / Wieś / Festiwal Fresków (patrz zdjęcie). W Archiwum znajdują się trzy plany planistyczne projektu, które wydają się odnosić do jednej domeny – „Dworu”:
1. DWÓR DO HOTELU
2. ODKRYCIE SZKIELETU
3. LEGENDY I OPOWIEŚCI POSIADAŃSTWA
Wykresy planowaniapokaż „ramkę” dla każdej grupy i „odległość ramki”; zadania; wynik/produkt; oraz sposób, w jaki praca była „przerzucana” z jednej klasy do drugiej.
Oprócz „punktu zmiany” w centrum projektu zespół dostrzegł, że powinien istnieć „punkt napięcia”, „pasmo napięcia” przebiegające przez każdą z „domen”.
(Produktywne napięcie jest tym, co spaja grupę w świecie dramatu.)
Przyjrzymy się zatem tym punktom napięcia w każdej domenie.
„Dwór do hotelu”
_page-0008.jpg)
Jeden wątek projektu skupiał się na przejściu z Manor House do hotelu. Odbyło się to w ramach zajęć z języka angielskiego w szkole średniej. Pierwsze zajęcia odbywały się w ramach Działu Personalnego, który musiał wybrać personel potrzebny w nowym hotelu i sporządzić opisy stanowisk. Punktem wyjścia była notatka od „Doroty” z „Biura Zarządu”. W notatce czytamy:
Zarządzanie wymaga Arealistycznyprojekcja personelu w pełnym prowadzeniu hotelu.
Proszę podać: (1) szczegóły wszystkich działów, które będą potrzebować personelu, np.: sprzątanie, ochrona, franczyza sklepów (fryzjerstwo, parkowanie itp.)
(2) Przybliżona liczba personelu potrzebnego dla każdego działu/sekcji/usługi oraz
(3) Sugestie dotyczące rozmieszczenia reklam (gazety? czasopisma? publikacje branżowe, np. The Caterer) i pomysły na styl/y językowe i amp; format.
PS! wyciągnij palce - panikujemy! D
To jest własna analiza Dorothy dotycząca wymagań, jakie zadanie stawia uczestnikom. (Litery tutaj odnoszą się do liter w notatce – patrz obrazek powyżej).
Odp.: Żądania: do dekodowania treści / zidentyfikować i wybrać odpowiednie zadania do wykonania / przywoływać obrazy / doświadczenie (pamięć) / nazywaj i identyfikuj procesy pracy / wziąć pod uwagę wielkość siły roboczej
B: Wybierz liczby dla każdej sekcji
C: Rozważ odpowiednich nośników reklam dla różnych sekcji
D: Wstępnie podaj przykłady języka odpowiedniego dla zawodu i stanowiska.
(Z dokumentu znajdującego się w Archiwum)
Wykres planowania (powyżej) przedstawia wynik w postaci ogólnej notatki na temat personelu, która jest następnie przekazywana innej klasie, która przyjmuje kadrę pracowników Urzędu Pracy. Jednak w tym filmie Dorota wyjaśnia, w jaki sposób można wykorzystać notatkę podczas zajęć z czterema różnymi zajęciamicztery różne zadania - A, B, C i D. Wyniki można następnie przekazać różnym klasom i jeszcze razgenerować różne zadania - na przykład zespół „graficzny” mógłby stworzyć układy reklam.
Davison, Cochrane i Berwick postrzegali zadania w tej dziedzinie jako zasadniczo ćwiczenia rozumienia i pisania
które są podstawą nauczania języka angielskiego, ale w ramach zmieniającej się roli nadano im ogólny kontekst i znaczenie niezwykłe w naszej szkole.
(Z dokumentu znajdującego się w Archiwum)
Gdzie więc, moglibyśmy zapytać, był „punkt napięcia” w tej domenie?
Dorota nazwała to trasą „A”. Oto „notatka”, którą przygotowała; zasugerowała, że w ten sposób „wprowadzi się” klasę (tj. zorientuje się) w jej ramach jako „pracowników Job Centre”. Tutaj także znajduje się formularz, który przygotowała dla „kart pracy”.
Z relacji Dorothy zawartej w filmie można stwierdzić, że „punkt napięcia” w centrum całej tej pracy leży w jej trosce o rygorystyczne zwracanie uwagi na dokładne szczegóły pracy i umiejętności ludzi oraz sposób, w jaki Praca kształtuje sposób, w jaki ludzie postrzegają świat („Przedsiębiorca pogrzebowy mierzy oczami przechodniów jako całuny”).
Z pierwszą klasą, która przygląda się posadom, które będą wymagane do prowadzenia hotelu, są dzieci
trzeba przywoływać obrazy – ludzi robiących różne rzeczy. Sprzątanie, przynoszenie węgla (jeśli uważają, że węgiel będzie tu używany). Przywoływanie przeżyć, przywoływanie pamięci. Jako nauczyciel muszę spędzać czas na przywoływaniu – pomaganiu im przywoływać, a nie: „Szybko weź długopisy, zapisz to. Po prostu zrób listę, to nie ma znaczenia. To ma znaczenie. Im dłużej to rozpakowują [tym lepiej].
Muszą nazwać i zidentyfikować pracę. Nie można po prostu powiedzieć: „Ogólny sprzątacz”; ponieważ w hotelach nie ma ogólnych środków czyszczących. Są ludzie, którzy mają dość specyficzne zadania. Mówiłem to już wcześniej, ale kiedy William Blake powiedział: „Jeśli chcesz komuś zrobić dobrze, [musisz to zrobić w szczegółach minutowych]”… I to są najdrobniejsze szczegóły. Nie tylko nazywasz pracę, ale identyfikujesz procesy pracy. Można więc zobaczyć tych ludzi wożących wózki z bielizną, niosących brudne kubki po kawie, napełniających zmywarki i myjących warzywa. To procesy pracy.
Dorota zauważa, że zadanie drugiej klasy polegające na przygotowaniu kart pracy dla „Urządu Pracy” jest „naprawdę złożone”:
Jakich umiejętności potrzebujesz, jeśli jesteś fryzjerem? Jakich umiejętności potrzebujesz, jeśli jesteś kucharzem? To bardzo złożone ćwiczenie. Jeśli nie jesteś ostrożny i jesteś niechlujnym nauczycielem, mówisz: „No cóż, po prostu napisz, co myślisz”. Dzielenie się umiejętnościami niezbędnymi do wykonywania pracy jest tym, czym współcześni komputerowcy spędzają całe życie. Jeśli musisz wyszkolić mechanika samochodowego, możesz mieć 8000 rzeczy do rozbicia i oznakowania.
W filmie sugeruje, że mogłaby zademonstrować klasie zadanie, takie jak rozbicie jajka, aby uczniowie mogli przeanalizować wymagane umiejętności.
Jak więc widzisz, duże zadanie możemy podzielić na: rozbicie umiejętności najprostszej pozornie rzeczy. Ile umiejętności potrzeba, aby włożyć klucz do zamka i go otworzyć? To niesamowity asortyment i uważamy to za coś oczywistego.
I tak właśnie według mnie wygląda proces mówienia: „Poczekaj chwilę, coś przeoczyłeś”; znajdowanie słów, które mogłyby oznaczyć tę umiejętność tą różnicą, selekcją. Wiesz, mam na myśli, że fryzjer to niesamowity wybór. Kucharz to…
I jeśli potrafimy wystarczająco zaalarmować dzieci, aby wyszły na zewnątrz i po prostu zdały sobie sprawę, jak mądrzy są wszyscy. Ile umiejętności ma górnik? … Dla mnie to jest praca PSE. Ponieważ to cenienie ludzi. ... Zatem nie chodzi tu o jak najszybsze wypełnienie tych formularzy. Najpierw będzie recordiumiejętności. Możesz mieć z tego sześć lekcji…
.png)
Ponieważ chcesz, żeby ludzie robili „oczy, które widzą przechodniów [za całunami]”… Ale to jest ta obsesja. Pamiętam, jak uczyłem dziecko o ptakach. Projektowaliśmy samolot. I widzicie, zaczął widzieć wszystkie prawdziwe ptaki i powiedział: „Nigdy w życiu nie widziałem tylu cholernych ptaków! Nie wiedziałem, że mamy ich tak dużo!” Były to mewy, wróble, szpaki – to znaczy nigdy wcześniej ich nie widział. Problem polegał na tym, że nie spuszczał wzroku z podłogi – spędzał czas z podniesioną głową i prawie został przejechany.
Teraz właśnie tego chciałbym. Produktywna obsesja. Spacerować ulicą pełną sklepów i cenić umiejętności, z których korzystają ludzie. ... Trochę się nad tym rozwodziłam, bo nauczyciele starają się dokończyć lekcje. Mówię o procesie, procesie dodawania „wymiaru” do uczenia się.
Dorota proponuje trzy alternatywy dla następnego etapu:
Opcja 1:karty pracy przekazywane są grupie specjalnej, która aranżuje wystawę z umieszczonymi w niej kartami pracy; i zastanów się, jak doradzać osobom poszukującym pracy. Rezultat jest taki: opracowują wytyczne dotyczące umiejętności wymaganych do prowadzenia Urzędu Pracy.
Opcja 2: karty pracy są przekazywane klasie, która organizuje rozmowę kwalifikacyjną z kandydatami na dane stanowisko. Dorota podkreśla, że „to nie jest dramat z wywiadem!”
Klasa musi rozważyć: stempo w miejscu pracy (centrum pracy); zaloguj się w obiekcie; umiejętność zadawania pytań podczas przeprowadzania wywiadów z ludźmi; „czytanie” ludzi (umiejętności migowe i życiowe); rozszyfrowanie odpowiedzi.
Wynik: seria nieruchomych obrazów z objaśniającymi etykietami, które pomogą działowi personalnemu rozwinąć umiejętności wyboru osób najlepiej pasujących na każde stanowisko
Opcja 3:pisanie podań o pracę. Dorota zauważa
powinny (lub mogą być!) modele takich aplikacji, które należy umieścić w urzędach pracy, aby klienci mogli z nich korzystać:
1. twórz wersje robocze.
2. przeglądaj wersje robocze, dodawaj adnotacje i zgłaszaj sugestie.
3. wersje końcowe.
4. adnotacja projektów końcowych z analizą mocnych stron.
_page-0024.jpg)
Istniały również trasy „B” i „C”, które wyłoniły się z oryginalnej notatki dotyczącej personelu.
W ścieżce „C” „propozycje zamieszczenia ogłoszeń” – kierowane były do „Kadry wyższego szczebla”.
W trasie „D” uwagi dotyczące stylu i języka reklam przesyłane były do „grafiki i reklamy do projektu produktu”.
W tym filmie członkowie grupy seminaryjnej Dorothy Heathcote, w tym partnerzy projektu Erasmus Plus, omawiają „Wioskę Morwick”.
W ramach naszego projektu Erasmus Plus wykorzystaliśmy ideę „notatki” jako punktu wyjścia dla programu pracy podczas sesji teatralnej w I.E.S. Padre Juan de Mariana, szkoła średnia w Hiszpanii. Film z sesji można obejrzeć tutaj.